14 mei 2019 - Mei is een ontploffing van natuur. Alles bloeit, broedt, zingt of jubelt. De bermen zijn weelderig groen-wit-geel. De lucht is hoog en blauw. De bomen staan weer vol in het loof. Zwaluwen scheren door de lucht.
Het overkomt me dan dat ik daar deel van wil uitmaken. Ik zie het wel, de natuur, vanuit de auto bijvoorbeeld, of tijdens mijn ommetje, en ik geniet er heus wel van, van de wilgen en de bermen en de blauwe lucht, maar ik voel het nog niet. Het liefst zou je willen dat de zwaluwen door je hoofd scheren en dat de bloemen bloeien in je hoofd: een explosie van groen-geel-wit. Wat moet je doen om mei te voelen?
Dit: ergens stilstaan. Gaan zitten misschien. Luisteren, kijken, je adem inhouden. En dan hoor je plotseling een leeuwerik. Zie je plotseling een baltsende bruine kiekendief. Ontwaar je twee parende scholeksters. Hoor je een vliegtuig hoog in de lucht. Zie je de weerkaatsing van dat vliegtuig in een stille sloot – pure poëzie. Ontdek je een onhandige hooiwagen tussen de grashalmen. Een spin die de weg oversteekt.
Ik weet niet hoe het u vergaat. Maar tijdens mijn reguliere ommetjes merk ik dat soort kleinigheden vaak niet op. Lopend zie je wel de kieviten, hoor je wel de wulpen – wulíep roepen ze – maar let je niet op wat kruipt en groeit. Áls je al naar buiten gaat. Want we hebben het druk en we moeten ook nog boodschappen doen en koken en sporten. Zo kan het gebeuren dat de meimaand voorbij is voordat je het in de gaten hebt.
Dit jaar zal dat me niet overkomen, want ik mag stukjes schrijven voor de website van Stichting Behoud Waterland. Een heerlijke opdracht. En een mooie stok achter de deur om niet alleen naar buiten te gaan, maar om ook eens stil te staan, en met ingehouden adem te luisteren, te ruiken en te kijken. Om de meimaand niet alleen te zien, maar ook te voelen.
Anne Sanderling